Στον δρόμο περπατώ και ψάχνω να βρω τη Δήμητρα, οι δικοί της τη φωνάζουν Τούλα κι εγώ την αγαπάω, είμαι μικρότερός της στα χρόνια, κι αυτή μου είπε δεν κάνει, ας ήμουν σαν τον Αχιλλέα μεγάλος, και τότε τα πράγματα άλλαζαν, όμως είμαι μικρότερος και όταν την αγκαλιάζω μου ξεφεύγει, είσαι μικρός, μου λέει, δεν γίνεται… κόβεται η μιλιά μου δεν μπορώ να της πω κουβέντα, είσαι μικρός, λέει συνέχεια, μια ημέρα η φίλη της: άντε κάτσε στ’ αβγά σου, ρε νιάνιαρο, υποψιάζομαι ότι η Τούλα τής έχει μιλήσει για μας, δεν το θέλω κάτι τέτοιο, κάποτε την είχα αγκαλιάσει την Τούλα και με είχε, για μια στιγμή, κι αυτή σφίξει στην αγκαλιά της, ύστερα τη φίλησα στα μαλλιά, και ύστερα μου είπε δεν κάνει, είσαι μικρός, πολύ μικρός, ας ήσουν σαν τον Αχιλλέα, λες και μπορώ να μεγαλώσω όσο μου αρέσει, δεν με ενδιαφέρει ο Αχιλλέας, την Τούλα αγαπάω που με λέει μικρό κι είναι ο δρόμος σκοτεινός.

Είκοσι πέντε νέα διηγήματα του Δημήτρη Πετσετίδη έρχονται να προστεθούν με αυτό το βιβλίο στα 115 που είχε ώς τώρα συμπεριλάβει σε οκτώ συλλογές. Προέρχονται πάλι από την ιστορία, σε μια δύσκολη ώς φοβερή εποχή, από τα πρώτα βιώματα και την ενηλικίωσή του. Η αφηγηματική τέχνη του Πετσετίδη κάνει την ανάμνηση να διατηρεί τη φρεσκάδα του βιώματος μαζί με την πατίνα της νοσταλγίας. Πραγματισμός και αθωότητα, πεζότητα και φαντασία, ανέκδοτο και ψυχισμός, παράδοση και ανατροπή είναι κάποια από τα αντιθετικά γνωρίσματά της. Κάποιες από τις ιστορίες αυτές  μοιάζουν να ανατρέπουν την ηλικιακή τάξη της αφήγησης: ένα παιδί επιστρέφει στον ενήλικο αφηγητή τα παραμύθια του διορθωμένα.