Η ηλικία δεν εµποδίζει τον Μονταλµπάνο ν’ αναζητά τη χαρά και τη µαγεία που µόνο οι εφηβικοί έρωτες προσφέρουν και να βιώνει καταστάσεις που φανερώνουν συναισθηµατική ανωριµότητα και έντονο παραλογισµό, χτυποκάρδια και ερωτική λαγνεία, δυνατό πάθος, εκρήξεις θυµού, αλλά και έντονη ζήλια. Θυµάται απέξω το ποίηµα Adolescente του Βιντσέντσο Καρνταρέλλι. Απαγγέλλει τους στίχους που µιλάνε για τον «σφουγγαρά» που θα έχει την τύχη να γευτεί το «σπάνιο µαργαριτάρι» της έφηβης. Και ξέρει πολύ καλά, παρά τη δυσπιστία της µέσης ηλικίας, λίγο πολύ, µεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι «... ο ώριµος άνθρωπος είναι ένα παιδί που γκρινιάζει επειδή µεγάλωσε». Πλάι στον αστυνόµο, στη δύσκολη φάση, στέκει σιωπηλά, διακριτικά και µε κατανόηση o επιθεωρητής Φάτσιο. Αντίθετα, η αρραβωνιαστικιά του η Λίβια δεν πιστεύει στη «φρονιµάδα» του και θεωρεί ότι η εξοµολόγηση µιας απιστίας που έγινε µε την ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει την ηλικία της επιπολαιότητας ήταν κοµπασµός. Ο Μονταλµπάνο κεραυνοβολήθηκε από την οµορφιά και την ανήθικη ερωτική ζωή της νεαρής Αντζέλικα.