Το να γράφεις για την κοκαΐνη είναι σαν να κάνεις χρήση. Θέλεις όλο και πιο πολλές ειδήσεις, πιο πολλές πληροφορίες, και καθώς όσες βρίσκεις είναι ζουµερές, δεν µπορείς πια να κάνεις χωρίς αυτές. Είσαι addicted. Ακόµα κι όταν ανάγονται σ’ ένα γενικό σχήµα το οποίο έχεις ήδη κατανοήσει, αυτές οι ιστορίες σε γοητεύουν για τις λεπτοµέρειές τους. Και σου καρφώνονται στο κεφάλι, ώσπου µια άλλη –απίστευτη αλλά αληθινή– να πάρει τη θέση της προηγούµενης. Μπροστά σου βλέπεις τον πήχη του εθισµού, που άλλο δεν κάνει παρά να σηκώνεται, και παρακαλάς να µην πάθεις ποτέ στερητικό σύνδροµο. Γι’ αυτό συνεχίζω να τις συλλέγω σε βαθµό αηδίας, περισσότερο απ’ όσο είναι απαραίτητο, χωρίς να µπορώ να σταµατήσω. Οι ειδήσεις αυτές είναι φλόγες που εξαπλώνονται και σε τυφλώνουν. Εκκωφαντικές γροθιές στο στοµάχι. Γιατί όµως αυτό τον θόρυβο τον ακούω µόνο εγώ; Όσο πιο βαθιά κατεβαίνω στους ασπρισµένους απ’ την κόκα κύκλους της κόλασης, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιώ ότι ο κόσµος δεν ξέρει. Υπάρχει ένας ποταµός που κυλάει κάτω απ’ τις µεγάλες πόλεις, ένας ποταµός που πηγάζει απ’ τη Νότια Αµερική, περνά απ’ την Αφρική και διακλαδίζεται παντού. Άντρες και γυναίκες βαδίζουν στη Βία ντελ Κόρσο και στα παρισινά βουλεβάρτα, ξανασυναντιούνται στην Τάιµς Σκουέαρ και περπατούν µε το κεφάλι κατεβασµένο κατά µήκος των λονδρέζικων λεωφόρων. Μα δεν ακούν τίποτα; Πώς γίνεται να αντέχουν όλο αυτό τον θόρυβο;