Όταν οι φλόγες κυκλώνουν τη Σμύρνη, η Λέλα την εγκαταλείπει κυνηγημένη. Μοναδική της περιουσία και φυλαχτό η φωτογραφία ενός δεκαεννιάχρονου φαντάρου, του Αναστάση, που αποβιβάστηκε στη Σμύρνη, λίγο πριν την κατάρρευση του Μετώπου.
Η Λέλα φτάνει στον Πειραιά μετά από περιπλάνηση εβδομάδων. Τα βήματά της θα την οδηγήσουν στα Βούρλα, τον διαβόητο οίκο ανοχής του Μεσοπολέμου. Καθώς οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες δίπλα της προσπαθούν να στεριώσουν το σκηνικό της καινούριας τους ζωής, η Λέλα, έγκλειστη σε μια κάμαρη, θα προσπαθήσει να ενώσει τα κοφτερά κομμάτια της μνήμης της. Στη φλόγα του σπίρτου που καίγεται, θ’ αναζητήσει τους δικούς της ξένους και θα προσπαθήσει ν’ αναγνωρίσει το πρόσωπο του πατέρα της. Όλοι και όλα κυκλώνουν το μυαλό της την ώρα που η φθίση και η σύφιλη κυκλώνουν τα Βούρλα – τεχνητός πνευμονοθώραξ και ενέσεις αρσενικού 606.
Τους τελευταίους μήνες της ζωής της, σε μια κάμαρη του Δρομοκαΐτειου φρενοκομείου, η Λέλα θα ανάψει το τελευταίο σπίρτο της ελπίζοντας να φωτίσει τη σιωπή του πατέρα της και του θεού. Μια ελπίδα που κρατά όσο και η φλόγα του σπίρτου.
Το τελευταίο σπίρτο είναι ένα θεατρικό έργο όπου με αφορμή την απώλεια προσπαθεί να διερευνήσει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Τα πρόσωπα διαλύονται και τα κομμάτια τους επαναλαμβάνονται μέσα στο χρόνο με άλλα ονόματα αλλά με την ίδια νομοτέλεια. Η ανθρώπινη φύση παντέρμη και ανυπεράσπιστη κάτω από την απέραντη σιωπή του θεού.
Ο Θωμάς Σίδερης δανείζεται την ηρωίδα του, τη Λέλα, από ένα ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Εκείνη μαζί με τον Νίκο Καββαδία επισκέφτηκαν ένα χειμωνιάτικο βράδυ τον όρμο της Κρεμμυδαρούς, όπου σε κάτι μισοβυθισμένες βάρκες, τα σλέπια, εκτοπίζονταν όσες πόρνες έμεναν έγκυες ή έπασχαν από φθίση και αφροδίσια. «Το Αμαρτωλόν» γράφτηκε για τις γυναίκες αυτές.
Ο Στη Σμύρνη Μέλπω, Ηρώ στη Σαλονίκη
στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό
τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα.
