Κάνοντας τη βόλτα του στην Ύδρα, ένας Ελληνοαµερικανός που βρίσκεται σε διακοπές συναντά έναν ηλικιωµένο Έλληνα που κάθεται σε έναν βράχο και αργοπίνει το ουζάκι του, ατενίζοντας ράθυµα τον ήλιο που δύει στη θάλασσα.
Ο Αµερικανός παρατηρεί ότι στους λόφους πίσω από τον γέροντα υπάρχουν αφρόντιστα ελαιόδεντρα, µε τις ελιές τους απλώς να πέφτουν και να κείτονται εδώ κι εκεί στο έδαφος. Τον ρωτάει σε ποιον ανήκουν τα δέντρα.
«Δικά µου είναι» απαντάει ο Έλληνας.
«Δε µαζεύεις τις ελιές;» ρωτάει ο Αµερικανός.
«Κόβω καµιά σαν τη χρειαστώ» λέει ο γέροντας.
«Μα δεν καταλαβαίνεις ότι, αν κλαδεύεις τα δέντρα και µαζεύεις τις ελιές στην ώρα τους, θα µπορείς να τις πουλάς; Στην Αµερική όλοι τρελαίνονται για παρθένο ελαιόλαδο και θα πλήρωναν ακριβά για να το έχουν».
«Τι να τα κάνω τα λεφτά;» ρωτάει ο γέρος Έλληνας.
«Ε, θα µπορούσες ν’ αγοράσεις ένα µεγάλο σπίτι και να προσλάβεις υπηρέτες να σου κάνουν όλες τις δουλειές».
«Και µετά τι θα έκανα;»
«Θα µπορούσες να κάνεις ό,τι θέλεις!»
«Δηλαδή να κάθοµαι έξω και να πίνω ούζο στο ηλιοβασίλεµα;»