(Aπό τον πρόλογο του βιβλίου):  

 Ο Μιλτιάδης Ντόβας ναι, πορεύεται με δύναμη πείσμα και φόρα, ν’ ανεβεί τον ποιητικό Παρνασσό. Το πάθος του για την Ποίηση τον ωθεί σε συνεχή ενεργή παρουσία, στον στίβο του πνευματικού τούτου αθλήματος.

   Ξεκίνησε έτσι απλά (αλλά όχι απλοϊκά) με τον ελεύθερο στίχο ως αρχιτεκτονική φόρμα διάρθρωσης των εξορυγμένων απ’ την ψυχή του λέξεων σε ποιητικό στίχο.

   Όντας δάσκαλος της Ελληνικής γλώσσας, γνώστης της ύπαρξης κανόνων για κάθε ποιητική φόρμα, ψάχνει γι αυτούς και τους εφαρμόζει σε κάθε του ποιητικό γράφημα.

   Η αφαίρεση λοιπόν, αλλά και η αραίωση, η υπαινικτικότητα, ο υποδόριος ρυθμός, κανόνες για τον ελεύθερο στίχο, εφαρμόζονται στα πρώτα ποιήματα του Μιλτιάδη Ντόβα, (δημιουργίες του 2003) μέρος των οποίων δημοσιοποιείται στην συλλογή του.

   Και όπως συμβαίνει στη Νεότερη Ποίηση, είναι τα ποιήματα τούτης της συλλογής αισχυντηλά, (δεν ξεγυμνώνονται) πολλές φορές και αινιγματικά. Ούτε οι αρμοί τους, ούτε η διάνοιά τους είναι εφταφάνερα. Χρειάζεται μια σχετική δεκτική ικανότητα στον αναγνώστη να τα κατανοήσει πλήρως.

   Πλεονεκτήματα των ποιημάτων της ποιητικής συλλογής  «Ψίθυροι  Εκ  Βαθέων»   είναι:

   Η αμεσότητα του λεξιλογίου τής ομιλουμένης, ο αντιρητορισμός και το στήσιμο εικόνων.

   Η δημιουργός δύναμη του Μιλτιάδη Ντόβα μπορεί και προκαλεί την ανάδυση ευγενών εννοιών και συναισθημάτων  καθώς φιλοσοφεί πάνω στα πιο σημαντικά προβλήματα του νέου ανθρώπου.

   Ως γνωρίζουμε οι φίλοι του Μιλτιάδη, αναγνώστες της ποίησής του για δέκα και πλέον έτη, αργότερα δοκίμασε με μεγάλη επιτυχία, τη δημιουργία σημαντικού αριθμού ποιημάτων του, στην παραδοσιακή μορφή του Ελληνικού δεκαπεντασύλλαβου, καθώς και σε μια δική του φόρμα τρίστιχων με ομοιοκαταληξία στον πρώτο και δεύτερο στίχο.

   Όλα αυτά έγιναν γιατί τελειοποιούμενος στην ποιητική τέχνη ο Μιλτιάδης Ντόβας απέδωσε μεγαλύτερη αίγλη στο νόημα, την ουσία, το μήνυμα, με Τροχαίο και Ίαμβο, πολλές φορές βραβευθείς σε διαγωνισμούς Παραδοσιακής Ποίησης.

   Τέλος σου δίνω την ευχή μου Μιλτιάδη με το ήθος σου και την εργατικότητά σου να αξιοποιήσεις εις το έπακρον, το χάρισμα της ποιητικής δημιουργίας, που ο Θεός σου αποκάλυψε. Του το οφείλεις.

   Οφείλεις, να γεμίσεις τον κόσμο φως.