"Όλα είναι παρεξήγηση". Με αυτή τη φράση του Samuel Beckett προς τον Theodor Adorno το 1969, έκλεισε ο κύκλος της συνάντησης μεταξύ δύο ανθρώπων που έμελλε να διαδραματίσει τον δικό της ιδαίτερο ρόλο στην ιστορία της φιλοσοφικής αισθητικής. Ο Adorno αναζήτησε στην τέχνη έναν ελάχιστο τόπο για την ελπίδα. Το έργο του Beckett υπήρξε παραδειγματικό ως προς την κατεύθυνση. O Adorno αναγνώρισε σε αυτό, όχι απλώς ένα είδος θεάτρου, αλλά και το υπόδειγμα για τη διατύπωση μιας νέας αισθητικής θεωρίας.
