Συχνά, κοιτάζουμε μέσα μας από κάποιο ράγισμα και περιμένουμε να αναδυθεί το αληθινό μας πρόσωπο. Θεωρούμε ότι ο εντός μας κόσμος είναι κάτι σαν θάλασσα, λίμνη, έλος έστω. Υγρό πάντα. <<Θα είναι δελφίνι το αληθινό μας πρόσωπο>> λέμε και φανταζόμαστε το ωραίο χαμόγελό του. <<Ίσως πάλλευκο νούφαρο, ίσως λεπτότατο νεροκάλαμο>>.
