...τότε συνειδητοποίησα πως αυτός ήταν ο θάνατός μου. Πνιγόμουν! Ή πιο σωστά με έπνιγε! Δεν ήθελα πλέον να βγω στην επιφάνεια, ούτε με ενδιέφερε να αναπνεύσω ξανά, απλά έφερα στη μνήμη μου τα σμαραγδένια μάτια της, το χαμόγελό της και αποφάσισα να πεθάνω με αυτή τη σκέψη, την ομορφιά του προσώπου της με τις αμέτρητες φακίδες αυτό το γλυκό και περίεργο πλάσμα που ήταν, πριν μετατραπεί σ’ αυτό το τέρας που με παγίδευσε και με σκότωνε αργά και βασανιστικά.
