Τα δάχτυλά μου καρδιοχτυπούσαν
ή μάλλονφτεροκοπούσανκαθώς έψαυαντο μελίφθογγο μα ανήσυχο αντίδωρο της ψυχής σου·προπαντός εκείνος ο αριστερός παράμεσος, με το κεχριμπαρένιο εφηβικό δαχτυλιδάκι,αν είχε φωνή, θα το εμπιστευόταν στους κάβους της νότιας πατρίδας μου,να το αποθέσουν στους βυζαντινούς ναΐσκουςπου κουρνιάζουν στα βράχια τους απ' αιώνοςκι έπειτα να το παραδώσουν στα γειτονικά, αενάως μανιασμένα ... >>>
