Τα ποιήματα της συλλογής είναι εικόνες μεγάλης ευαισθησίας, στιγμές έρωτα, κραυγές χωρισμού, αποχωρισμού, ερωτικής εγκατάλειψης. Στιγμές που η ποιήτρια ξεχωρίζει και μας προτρέπει να τις παρατηρήσουμε σε διαφορετικές ανά περίπτωση διαστάσεις τους. Ώρες απολογισμού που φέρνει η εμπειρία.
Στα 50 ποιήματα της συλλογής ‘Καφές και τσιγάρα’ τον πρώτο λόγο έχει ο έρωτας, κι ακολουθούν ο χωρισμός, ο φόβος, η εγκατάλειψη, η μοναξιά, η συνειδητοποίηση.
«Αγάπησα ανθρώπους που με πρόδωσαν
και πρόδωσα τους ανθρώπους
που με αγάπησαν.
Αυτοί που με πρόδωσαν,
ήταν τελικά, πιο πολλοί.
Άρα,
έχω αγαπήσει στη ζωή μου,
περισσότερο από ό,τι έχω αγαπηθεί...»
* * * *
«Χρησιμοποιούμε κάθε βράδυ
ξένα κορμιά, σαν γομολάστιχα,
για να σβήνουμε
ο ένας το κορμί του άλλου
από πάνω μας.
Μόνο που,
κάθε φορά, η γομολάστιχα ξεφεύγει
και λίγο παραπάνω...
και σβήνει μαζί
και ένα κομμάτι του εαυτού μας.»
* * * *
«Πλησιάζεις το παράθυρό μου
με το χέρι σου
δειλά προτεταμένο.
Μη μου ζητάς ελεημοσύνη, ρε φίλε,
μόνο απελπισία έχω πια
να σου δώσω.»
