[…] η γραφή και η ανάγνωση είναι δύο αλληλένδετες λειτουργίες. Ο συγγραφέας είναι πάντα και αναγνώστης, λιγότερο ή περισσότερο επαρκής, βιβλιοφάγος ή ολιγαρκής και εκλεκτικός, δεν έχει σημασία. Διαβάζει και πολλές φορές εμπνέεται από τα διαβάσματά του. Το πιο δύσκολο έργο πάντως του συγγραφέα είναι νομίζω να αξιολογήσει σωστά τα δικά του κείμενα.
Από την άλλη μεριά ο αναγνώστης, πολύ συχνά θα ήθελε να γράφει ο ίδιος αλλά και όταν δεν συμβαίνει αυτό και έχουμε να κάνουμε με έναν καθαρόαιμο αναγνώστη, αμόλυντο από το μικρόβιο της γραφής, ακόμα κι αυτός διαβάζει «γράφοντας» στο περιθώριο, μια μικρή σημείωση παλιότερα ή ολόκληρα κατεβατά στο facebook και σε άλλα ηλεκτρονικά μέσα σήμερα. Ακόμα και οι παλιές υπογραμμίσεις, με θαυμαστικά, ένα ή περισσότερα, ήταν και αυτές ένα είδος γραφής αφού φροντίζαμε πάντα σχεδόν να τις δουν και να τις προσέξουν και άλλοι, ώστε να μας αποδώσουν τα εύσημα...
Οι συγγραφείς και οι αναγνώστες συγκροτούν, άτυπα, μια προσωπική ανθολογία κειμένων, ποίησης και πεζογραφίας συνήθως, που αγαπούν και ξεχωρίζουν. Τα κριτήρια δεν είναι πάντα ποιοτικά.
Αυτή η ανθολογία εμπλουτίζεται αλλά και αποψιλώνεται καθώς περνούν τα χρόνια. Βιβλία και συγγραφείς εμφανίζονται και εξαφανίζονται, αλλά πάντοτε παραμένει ένα σταθερό κόρπους που δεν το αγγίζουν οι προσθαφαιρέσεις. Αυτό το κόρπους, στην περίπτωσή μου τουλάχιστον, αποτελείται από κείμενα, που με συγκίνησαν, με τάραξαν, με συγκλόνισαν αλλά κυρίως με έκαναν να ζηλέψω. Είναι τα κείμενα που θα ήθελα να είχα γράψει. Τ’ αγαπημένα μου.

Από την εισαγωγή του Μιχάλη Γκανά