«…Το απόλυτο φως είναι η σιωπή, που προσκαλεί τον ζωγράφο να συναντηθεί και να αναμετρηθεί μαζί της, για να αρθρώσει τον δικό του προσωπικό λόγο. Το φως του ολόλευκου φύλλου της ακουαρέλας του Γιάννη Μενεσίδη δεν είναι το άδειο, δεν είναι το κενό, δεν είναι ένα κλειστό και αδιαπέραστο μηδέν, αλλά μια μεγάλη σιωπή, που προσκαλεί τον ζωγράφο να τη διανοίξει, για να ακουστεί ο έγχρονος προσωπικός του λόγος.
Ο λευκός καμβάς του ζωγράφου, το απόλυτο ορατό φως στη γλώσσα της ζωγραφικής, με κάνει να συλλογίζομαι τη μεγάλη σιωπή, που τη λέμε αλλιώς και αιωνιότητα. Με την πένα του δημιουργού αυτό το φως, καθώς περιορίζεται από το μαύρο της σινικής μελάνης, εισέρχεται εντός της ανθρώπινης ιστορίας, αποκτά περιγράμματα με νόημα για τον άνθρωπο και αποκαλύπτεται στη συνείδησή του, ιστορικά πλέον, δια μέσου των ποικίλων εικαστικών μορφών. Το απόλυτο φως, η μεγάλη σιωπή, η αιωνιότητα, εξανθρωπίζεται και εισέρχεται στον χρόνο –«χρονούται» θα έλεγε ο Χάιντεγκερ– καθώς αναβλύζει μέσα από μικρότερα ή μεγαλύτερα ανοίγματα οικειότητας εντός του χρόνου, είτε αυτά είναι μορφές αγίων της ιερής ιστορίας είτε είναι μορφές ανθρώπων της καθημερινότητας στο παζάρι της Ξάνθης.
Η αφήγηση ιερών και κοσμικών γεγονότων, τα σπίτια της παλιάς πόλης, πουλιά, ψάρια, δέντρα, εκκλησάκια, νερά, γεφύρια, όλοι αυτοί οι τόποι της Ξάνθης γίνονται μικρότερα ή μεγαλύτερα παράθυρα φωτός, που χάρη στην πένα του δημιουργού γίνεται ορατό, δηλαδή ανθρώπινο και ιστορικό, χωρίς να τυφλώνει. Η δουλειά του Γιάννη Μενεσίδη έχει να κάνει με τον εξανθρωπισμό, τη «χρόνωση», του φωτός, και από αυτήν την άποψη ανήκει και ο ίδιος ιστορικά στη χορεία των χρονικογράφων της αιωνιότητας…»
