Όταν ο Heidegger αφηγείται το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα το 1962 στο κείμενο Διαμονές, ενδιαφέρουσα –όσο και αινιγματική– είναι η επιδίωξή του να προσεγγίσει τα τοπία με φιλοσοφικό τρόπο.
Ποιες σκέψεις τού προκάλεσαν οι αρχαιότητες αλλά και οι ίδιοι οι τόποι: ο Ψηλορείτης, η πεδιάδα της Νεμέας, η κοιλάδα του Πλειστού, ο βράχος του Σουνίου, το Αρχιπέλαγος; Πώς κατορθώνει να συνδυάσει τα αρχαιολογικά ευρήματα και τα αγάλματα μεταξύ τους και με το τοπίο και όλα αυτά με τον Όμηρο, τον Πίνδαρο, τον Αισχύλο, τον Ηράκλειτο, τον Πλάτωνα;
Ο Heidegger περνά με δεξιοτεχνία από την περιγραφή στη φιλοσοφική ανάλυση, από τον θαυμασμό στον στοχασμό, σ’ ένα βιβλίο που παρουσιάζει τον φιλόσοφο όταν δουλεύει στο εργαστήρι των εννοιών – ένα εργαστήρι που δεν μπορεί παρά να είναι ο ίδιος ο κόσμος.
