Ο καταξιωμένος Έλληνας φωτογράφος συνεχίζει με τα κείμενα του τόμου αυτού το στοχασμό του πάνω στην τέχνη της Φωτογραφίας –τις ιδιαιτερότητες, τη μαγεία αλλά και τις σκοτεινές πτυχές της–, ένα στοχασμό που είχε ξεκινήσει να δημοσιοποιεί 12 χρόνια νωρίτερα με την έκδοση του βιβλίου του Σημειώσεις ενός Έλληνα φωτογράφου για τη Φωτογραφία (2002).
Από την Ελλάδα του 2014 πλέον, απευθύνει επιστολή στον Alfred Stieglitz, εκφράζει τις αντιρρήσεις του στη Susan Sontag, συνδιαλέγεται με τον Roland Barthes και τον Henri Cartier-Bresson… αλλά και νεαρούς σπουδαστές φωτογραφίας.
Μιλά με παρρησία για τη φωτογραφία, για την τέχνη εν γένει, για πολιτική, ιστορία, αισθητική, ηθική…
Καταθέτει αναμνήσεις, προσωπικές εκμυστηρεύσεις, αποσπάσματα του προσωπικού του ημερολογίου, αναρωτιέται για το μέλλον της φωτογραφίας στην εποχή μας, για τη μετάβαση από τους κόκκους αργύρου στα pixels…
… και δεν παραλείπει να τεκμηριώσει τις θέσεις του ανατρέχοντας και παραπέμποντας σε 40 εμβληματικές φωτογραφίες (ή έργα τέχνης) σπουδαίων καλλιτεχνών (από τον Courbet και τον Van Gogh, έως τους Atget, Doisneau, Ray, Kappa κ.ο.κ.) που παρατίθενται στο τέλος του βιβλίου.
Κύριε Stieglitz,
σας γράφω από τη μακρινή Ελλάδα.
Εδώ και πολλές δεκαετίες η φωτογραφία έγινε αποδεκτή ως τέχνη – κάτι για το οποίο τόσο αγωνιστήκατε στις απαρχές του 20ού αιώνα.
Στην εποχή μου συμβαίνει και το εξής παράδοξο: κάθε φωτογραφία που τραβιέται/τυπώνεται θεωρείται έργο τέχνης…
Κύριε Stieglitz,
Όταν ήμουν νέος προσπαθούσα μέσα από τις φωτογραφίες που τραβούσα, για μένα και για τους άλλους, να εντοπίσω το κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό υπόβαθρο από όπου προερχόμουν, το θεωρούσα χρέος μου. Ο καθείς οφείλει να γνωρίζει τον τόπο προέλευσής του, είναι ο τόπος που τον συγκροτεί ως οντότητα.
Σήμερα το περιβάλλον διαμορφώνεται ψηφιακά – κι οι νέοι φωτογράφοι θα χρειαστούν ψηφιακούς οφθαλμούς για να μπορέσουν να απεικονίσουν τον γενναίο νέο κόσμο που ανατέλλει χωρίς εμένα…
