Κανείς δεν ξέρει πόσο κράτησαν αυτά τα δύο χαμόγελα μέσα στον άνεμο. Μήνες; Χρόνια; Μερικές μέρες; Μερικά λεπτά; Μερικές στιγμές; Πώς μπορούν να υπολογίσουν τον χρόνο ένας άντρας και μια φεγγαροαχτίδα;
Ξαφνικά, ο άντρας κοίταξε κάτω. Ανάμεσα στον ουρανό και στη γη το βάραθρο έχασκε απειλητικά. Τρόμος τον κυρίευσε. Το χαμόγελο στα χείλη του κέρωσε. Σάστισε η φεγγαροαχτίδα. Συνοφρυώθηκε εκείνος. Στράφηκε και την κοίταξε μ’ ένα καινούργιο βλέμμα· σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά.
Εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος, της είπε. Όλη μου η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες, στεναχώριες, αγώνα. Η ευτυχία με τρομάζει. Ο αιθέρας με τρομάζει. Θέλω να πατάω σταθερά κάτω στη γη. Ας έχω βάσανα και κόπους. Αυτά τα γνωρίζω, ξέρω πώς να τα αντιμετωπίσω. Την ευτυχία δεν την ξέρω, ούτε πώς να πετώ στους αιθέρες.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε χαμηλόφωνα.
Φοβάμαι πως θα τσακιστώ.