«Ο Βαλαωρίτης, λυρικός που πολύ εύκολα πέφτει και ξεπέφτει, ελεγειακός που μπερδεύεται μέσα σε παράπονα και μυρολόγια, είναι ο πρώτος αγνός, και σε πολλά ασύγκριτος, επικός που δοξάζει τη νέα λογοτεχνία μας. Ηθογράφος του αρρενωπού και του λεβέντικου, ζωγράφος του σκληρού και του τρομαχτικού, μαζί εμπνευσμένος και μελετημένος ραψωδός της εθνικής ιστορίας και της ελληνικής φύσης. Απλός ακόμα και ιλαρός κάποτε και με κάποιο χιούμορ που ξαφνίζεσαι όταν το απαντάς μέσα στο στίχο του, είναι ποιητής ομηρίδης, ποιητής μιστραλικός. Ποιητής πέρα ως πέρα, μεγάλος ποιητής. Μα και μαζί, καθώς συχνά συμβαίνει (για λόγους που δεν είναι τόπος εδώ να τους αναπτύξω), όσο είναι φημισμένο τ` όνομα του, τόσο είναι κακογνώριστο το έργο του, δηλαδή κάτι χειρότερο από αγνώριστο. Και κακογνώριστο όχι από τους πολλούς, που τίποτε καλά δεν ξέρουν, μα, στην περίσταση τούτη, από τους μετρημένους ίσα-ίσα πρωτοστάτες των κύκλων μας των καλλιτεχνικών».

Κωστής Παλαμάς