Απελπισμένη, άνοιγε κάθε πρωί με το φόβο, πως από ώρα σε ώρα θα φανούν οι κλητήρες του Δήμου να της σφραγίσουνε τη ζωή. Κι ο φόβος, σαν καυτός αέρας, φούντωνε τις ανάγκες της μονογονεϊκής της οικογένειας.

Λες κι άνοιγε μπρος στα μάτια της μια γιγάντια οθόνη και τρέχανε οι λογαριασμοί, σαν ακυρωμένες πτήσεις στο ταμπλό ενός αεροδρομίου.

Καμιά πτήση της δεν την έβγαζε πουθενά. Κι ό,τι χρειαζούμενο για να γιατροπορεύει τη ζωή της, καθόταν ανήμπορο και βουβό, με τα μπαγκάζια του παρκαρισμένα κι ανεκπλήρωτα ανάμεσα στα πόδια.

Όμως, ούτε στιγμή δεν έχασε το χαμόγελο της. Κι αν τύχαινε κάποιες φορές να πικραθεί το στόμα της, τσίμπαγε ένα σοκολατάκι κι έσπρωχνε κάτω το φαρμάκι και την κακοσύνη των ανθρώπων.

Ώσπου μια μέρα, πήρε μια λευκή κόλα χαρτί, μοστράρισε στη γωνιά επάνω μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της κι έγραψε από κάτω με μαύρο στυλό:(...)