Χωρίς ο συγγραφέας να είναι κάποιος ειδικός (κοινωνιολόγος, πολιτικός, συνταγματολόγος, κ.λπ.) προσπαθεί να βρει τις αιτίες που έκαναν το Κοινοβουλευτικό Σύστημα να χρεοκοπήσει στη χώρα μας (και όχι μόνο), βασισμένος σε προσωπικές εμπειρίες και σκέψεις. Δεν προσεγγίζει το θέμα επιστημονικά, αλλά προσπαθεί να καταδείξει στους συμπολίτες του όσα βρήκε ψάχνοντας τα οποία μπορούν κάποιους να φωτίσουν και –ακόμα περισσότερo– να παρακινήσουν ώστε να αρχίσουν να διεκδικούν τα χαμένα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις τους.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα η βουλή είναι ένα εφεύρημα της άρχουσας τάξης που μαντρώνει τον λαό, ελέγχοντας τη βούληση, τις επιθυμίες και την αντίδρασή του για να περνά τα σχέδιά της. Βάζοντας τους «αντιπροσώπους» του μέσα στο κοινοβούλιο (που κάθε άλλο παρά κοινή βούληση του λαού είναι), τον αναγκάζει να παίζει το στημένο εκ των προτέρων παιχνίδι της σύμφωνα με τους δικούς της όρους και κανόνες για να κερδίζει πάντα το παιχνίδι επιτυγχάνοντας τους στόχους της. Τα κόμματα πλέον αντί να διεκδικούν τα συμφέροντα των ψηφοφόρων τους, προσπαθούν να διατηρήσουν την ύπαρξή τους και τα συμφέροντα της ελίτ τους χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα «γραφειοκρατία» τους. Άλλαξαν, λοιπόν, σκοπό ύπαρξης, δημιουργώντας μια παρασιτική γραφειοκρατία  που έγινε πλέον αυτοσκοπός.
Ο συγγραφέας δεν δίνει μια εναλλακτική πρόταση αντί του Κοινοβουλευτικού Συστήματος για την εφαρμογή της Δημοκρατίας. Προτάσεις υπάρχουν πολλές, ωστόσο η Δημοκρατία απαιτεί συλλογικότητα και συνεχή δοκιμή πράγμα που δεν μπορεί να γίνει από έναν μόνο άνθρωπο. Ο γράφων, λοιπόν, από σεβασμό στη Δημοκρατία και σε όλους αυτούς που θα προσπαθήσουν με θυσίες να την εφαρμόσουν στο μέλλον, δεν δίνει μια συγκεκριμένη πρόταση.