«Ἡ ἀριστοτελική Φυσικὴ ἀκρόασις εἶναι τό κρυφό καί ... οὐδέποτε μέχρι τώρα ἐπαρκῶς μελετηθέν καί κατανοηθέν βιβλίο ἀναφορᾶς ὅλης τῆς δυτικῆς φιλοσοφίας». Δεδομένης τῆς ἀξιολόγησης αὐτῆς, ἡ ἑρμηνεία τοῦ ἀριστοτελικοῦ κειμένου στήν πραγ­ματεία Περί τῆς οὐσίωσης καί τῆς ἔννοιας τῆς φύ­σης. Ἀριστοτέλους,Φυσικῆς ἀκροάσεως, Β΄ 1 (1939) εἶναι ἰδιαίτερα σημαντική γιά τήν κατανόηση τοῦ στοχασμοῦ τοῦ ἴδιου τοῦ Heidegger.

 Ὁ καθορισμός τῆς φύσης ὡς «ἀρχῆς κινήσεως τῶν φύσει ὄντων» ἐπιτρέπει στόν Heidegger νά ἑρ­μηνεύσει τήν ἀριστοτελική φυσική ἀφενός ὡς και­νοτόμο, ἀφετέρου ὅμως καί ὡς τόν ἀπόηχο τοῦ στοχασμοῦ τῶν μεγάλων Προσωκρατικῶν. Τό με­στότατο ἀριστοτελικό κείμενο τοῦ παρέχει συνάμα τήν δυνατότητα νά ἀναπτύξει μία τόσο ἐνδελεχῆ ὅσο καί ἰδιότυπη ἑρμηνεία κεντρικῶν ἐννοιῶν τῆς ἀριστοτελικῆς ὀντολογίας (ἀρχή, αἰτία, κατηγορία, οὐσία, ὕλη καί μορφή, δύναμις, ἐνέργεια καί ἐντε­λέχεια, ἀλήθεια, λόγος κ.ἄ). Ἡ δέ ἀνάλυση τῆς διάκρισης φύσης καί τέχνης ἀφήνει νά διαφανεῖ ὁ προβληματισμός τοῦ Heidegger γιά τήν βαθύτερη μεταφυσική διάσταση καί σημασία τῆς σύγχρονης τεχνολογίας.

 Ἡ ἀνά χείρας πραγματεία ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά ἰδιαίτερα σημαντικά κείμενα πού συνδέονται μέ τό κύριο ἔργο τῆς μεσοΰστερης περιόδου τοῦ Hei­degger, τίς «Συμβολές στήν φιλοσοφία». Mέσῳ μιᾶς ἐξονυχιστικῆς καί ἐμβριθοῦς ἑρμηνείας τοῦ ἀ­ριστοτελικοῦ κειμένου, ἐκθέτει συνάμα τίς βασικές θέσεις τοῦ Heidegger σχετικά μέ τήν ἀριστοτελική ὀντολογία.