Έχει περάσει σχετικά αρκετός καιρός από τότε που μου ζητήθηκε να γράψω δυο-τρεις γραμμές εν είδει προλόγου για το βιβλίο αυτό εδώ. Αυτό που έχει μείνει από αυτήν την πρόσκληση είναι η ανάμνηση της συγκίνησης που θα ισοδυναμούσε με μια μορφή δέσμευσης. Η πρώτη αντίδραση σ’ αυτήν την πρόσκληση συνοδευόταν από το επιφώνημα που κοσμεί τον τίτλο αυτής της έκδοσης.

Τι είναι λοιπόν το «Ε!»; Είναι η αντίδραση σε κάτι που όταν το ακούς μπορεί να σε αφήνει άφωνο για κάποια δευτερόλεπτα, για ένα μικρό χρονικό διάστημα που ίσως σε μερικούς να φανεί μια αιωνιότητα; Μήπως είναι ένα κάλεσμα; Μήπως επίπληξη;

Τα ερωτήματα απαντώνται καθαρά στα κείμενα που θα διαβάσετε. Κείμενα που χωρίς να δίνουν εύκολες απαντήσεις έχουν ως βασικό θεματικό άξονα την επικοινωνία: μεταξύ των ανθρώπων, των ανθρώπων με τους εαυτούς τους και με το ευρύτερο περιβάλλον. Δίνεται η εντύπωση ότι πριν από τη συγγραφή των κειμένων έχει προηγηθεί η κάθαρση των προθέσεων του συγγραφέα.

Τα κείμενα λειτουργούν όπως το τελευταίο κομμάτι ενός πάζλ. Ολοκληρώνει αρμονικά μια εικόνα. Ανεξάρτητα από το αν είναι όμορφη ή άσχημη, δεν παύει να είναι η εικόνα. Το τελευταίο κομμάτι του, αυτό που συμπληρώνει το όλον, μπορεί να είναι εύφλεκτο. Και αυτό να καεί. Η εικόνα ενός πάζλ που καίγεται καθώς σκορπίζεται στον αέρα είναι πιο όμορφη από την εικόνα που απεικονίζεται πάνω σ’ αυτό. Τα κείμενα που αισθάνεσαι ως ειλικρινά στις προθέσεις τους είναι εύφλεκτα, σε καίνε. Ίσως και ανεπανόρθωτα.