Φωσφορίζοντας στο σκοτάδι αυτή τη βροχερή νύχτα με τις μάσκες, ο δραπέτης του πάρκου, γυρεύοντας τη χαμένη Πόλη(υ), με φόβω τιμής κι ο ίδιος… για ένα τσιγάρο, προχωρά στο μονόδρομο της μοναξιάς του και παραδέχεται κοιτώντας ψηλά: «Βροχή μου, η πόλη (μέσα μου) φοβάται» και στον απόηχο των σκέψεων, σα να αρμενίζει σε απέραντη θάλασσα, αναζητά το απρόοπτο, αφήνοντας το φόβο της λήθης να τον οδηγήσει στη μυθική Achilla’s politeia, που οι θνητοί ονομάζουν Ασπρόπυργο, γνωρίζοντας πως εκεί ο Άγνωστος και οι ομοίοι του τον καρτερούν στο υπόγειο μπαρ Flora and the birds, όπου ανθίζουν ακόμα άγρια λουλούδια στην πόλη ακούγοντας Seduction, κι ενώ συνεχίζει να φοβάται βρίσκει το θάρρος να ρωτήσει τους Άγνωστους: «Που χάθηκε το δικό μου κομμάτι ουρανού;» κι αμέσως νιώθει πως μέσα του η Πόλη(υ) φοβάται λιγότερο από αυτόν!
