Γιατί άραγε πρέπει να «αναστοχασθώ» τον εαυτό µου; Αν ήδη ξέρεις «τί είσαι, ποιός είσαι και πώς είσαι», δεν χρειάζεται ν’ αναστοχασθείς τίποτα. Εµείς οι άλλοι όµως που δεν διαθέτοµε τέτοιες υπαρξιακές βεβαιότητες, τη νιώθουµε την ανάγκη να ξανασκαλίσοµε αυτό το βαθύτατα προσωπικό ζήτηµα. Όσο για τους «Άλλους», εκεί είναι που µάλλον δεν ξέροµε και πολλά: Ο Άλλος είναι αλλού, κι είναι κι αλλιώτικος. Και καθώς η ζωή µου πλέκεται κάθε στιγµή µαζί µε τους Άλλους, πώς να πετύχω µια καλή ζωή όταν αγνοώ τη φύση των Άλλων και τη σχέση µου µαζί τους…
Ετούτο το βιβλίο αποπειράται να θυµίσει πόσο αξίζει τον κόπο να «αναστοχασθούµε εαυτούς και αλλήλους», µέσα στο σύνολο που το λένε Κοινωνία... Ξεκινάει µε τις κοινωνίες των ζώων, επιµένει ύστερα στη βασανιστική ερµηνεία του ηθικού ενεργήµατος και στην ηδονή του Καλού «εδώ και τώρα». Θέλει κατόπιν να δείξει ότι η Πολιτική (όχι η πολιτικαντική) και η Περιβαλλοντική είναι ηθολογικής κατηγορίας διεργασίες, ενώ αναλύει και µερικά πρακτικά ζητήµατα όπως η επαγγελµατική δεοντολογία, ο κίνδυνος της Τεχνοκρατίας, το σαράκι της πάνδηµης δωροδοκίας κ.ά. Τέλος, περιγράφει ένα σύστηµα Ηθοπαιδείας ως ρωµαλέου πολιτικού µέσου, ενώ δεν αποφεύγει ν’ ασχοληθεί και µε το Θρησκεύεσθαι – ένα επίσης υποστασιακό θέµα που απασχολεί δισεκατοµµύρια Ανθρώπων.
