Ο Αύγουστος Κορτώ γράφει το μυθιστόρημα της Κατερίνας, της μητέρας του, που έπασχε για τριάντα χρόνια από διπολική διαταραχή και στο τέλος αυτοκτόνησε. Η ίδια αναλαμβάνει την αφήγηση όντας νεκρή και κάνει έναν απολογισμό της ζωής της, συμπεριλαμβάνοντας το ιστορικό της οικογένειάς της από την πλευρά της μητέρας της. Εκεί ξεδιπλώνονται με παραστατικό τρόπο, με αμεσότητα και με έντονες πινελιές, η νοσηρότητα μιας οικογένειας που διαλύει και διαλύεται, που βουλιάζει αφενός στον καθωσπρεπισμό κι αφετέρου στην ψυχική απόσταση. >>>
«Σου εύχομαι να κάνεις κάποτε παιδί, για να τ' αγαπήσεις όσο σ' αγάπησα εγώ, και να σ' αγαπήσει όσο μ' αγάπησες εσύ».
Αυτά θα είναι τα τελευταία της λόγια προς τον Πέτρο, στο διπλωμένο χαρτάκι μέσα στο σπιρτόκουτο. Γραμμένα με εκείνο τον παιδικό γαλάζιο μαρκαδόρο, εξάλλου, έτσι έζησε και πέταξε η Κατερίνα, ακριβώς σαν παιδί.
Μπορεί όντως να ήταν και τα τελευταία της λόγια, μπορεί όμως και όχι, εξάλλου την έχει αυτή τη δυνατότητα η λογοτεχνία, να επινοεί για το χατίρι της αιώνιας αλήθειας την ίδια μας τη ζωή. >>>
