Η μέχρι πρότινος κρατούσα στην επιστήμη του Ποινικού Δικαίου άποψη θεωρούσε την ύπαρξη `εξ αμελείας συναυτουργίας` αδύνατη με το σκεπτικό ότι η συναυτουργία προϋποθέτει αναγκαίως την ύπαρξη συναπόφασης υπό τη μορφή ενός `κοινού δόλου` των συμπραττόντων. Αρκεί, όμως, να ρίξει κανείς μια ματιά στην διάταξη του αρ. 45 ΠΚ για να διαπιστώσει ότι σε αυτήν δεν γίνεται αναφορά ούτε στην έννοια της `συναπόφασης` ούτε σε αυτήν του `κοινού δόλου`. Με αφορμή την παραπάνω διαπίστωση, η παρούσα μελέτη εξετάζει το ερώτημα, αν, και υπό ποιες προϋποθέσεις, είναι δυνατή η στοιχειοθέτηση εξ αμελείας συναυτουργίας μέσω εφαρμογής της διάταξης του αρ. 45 ΠΚ στο πεδίο του εξ αμελείας εγκλήματος. Η στοιχειοθέτηση εξ αμελείας συναυτουργίας μπορεί να προσφέρει λύση στα δυσχερή προβλήματα αιτιότητας τα οποία ανακύπτουν στις περιπτώσεις εξ αμελείας εγκλημάτων που τελούνται από τα μέλη συλλογικών οργάνων (όπως είναι λ.χ. το διοικητικό συμβούλιο μιας Α.Ε.), καθώς και στις περιπτώσεις `αδιευκρίνιστης αιτιότητας`, όπου, ενώ υπάρχουν περισσότεροι αμελώς ενεργήσαντες δράστες, αγνοούμε ποιος από αυτούς ήταν εκείνος που προκάλεσε το αξιόποινο αποτέλεσμα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
