Το σπίτι μου, είναι γεμάτο γωνιές. Μικρές βιβλιοθήκες εδώ κι εκεί, δυο τρία βιβλία ακουμπισμένα στο πάτωμα, σε σκαμπό, στα κρεβάτια. Σαν να φοβάμαι μόνιμα μην και ξεμείνω, όπως από τσιγάρα οι καπνιστές. Σαν να θέλω συνεχώς να μου υπενθυμίζω να ανοίξω ένα παράθυρο. Το παράθυρο που έχει θέα προς τα μέσα. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να φτάσω πως σε όλες τούτες τις γωνιές, υπάρχει ένα βιβλίο του Τσαρλς ή αλλιώς Χένρι Τσινάνσκι που ήταν και το alter ego του. Είναι παντού παρατημένα βιβλία του, για τους εξής απλούς λόγους. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου και τα διαβάζω ξανά και ξανά. Ποτέ δεν τελειώνεις μια ιστορία με αυτόν. Είναι τόσο ζωντανή, μεταβάλλεται στα χέρια σου με τον καιρό. Ίδια αλλά και τόσο αλλαγμένη. >>>

Ο Ian McEwan είναι αρκετά δημοφιλής και στους Έλληνες αναγνώστες. Το βιβλίο του Χαμένο παιδί (εκδ. Πατάκη, μτφρ. Κατερίνα Σχινά), ήταν ένα από τα πρώτα βιβλία που έγραψε , προς το τέλος της δεκαετίας του ’80. Γεμάτο λυρισμό αποπειράται να εξερευνήσει τον ψυχισμό ενός πατέρα όταν αυτός χάνει, σε μια στιγμή απροσεξίας, τη μικρή του κόρη. Το παιδί απάγεται, το ζευγάρι αποξενώνεται και ο καθένας του ακολουθεί μια προσωπική διαδρομή μέσα από την οποία θα διαχειριστεί το πένθος του. >>>

Άλλος λέει πως ο πατέρας του είναι δικηγόρος, άλλος αστυνομικός, άλλος ηθοποιός κι άλλος τραγουδιστής της όπερας. Ο Χένρι Τσινάκι, ο ήρωας του βιβλίου και alter ego του συγγραφέα, προτιμάει το οδοντίατρος. Η δουλειά του πατέρα του ήταν γαλατάς πριν μείνει άνεργος, αλλά εξακολουθούσε να φεύγει κάθε πρωί από το σπίτι με το αυτοκίνητο και να γυρίζει το βράδυ, αρνούμενος να αποδεχτεί την κατάστασή του. >>>