Τις γυναίκες, τις ποινικές, τις ζωγράφιζα έξω στην αυλή, με άφηναν οι φύλακες και μετά έκανα στο θάλαμο την ξυλογραφία, αυτό ήταν που έκανα κρυφά... Σχεδίαζα τις ποινικές γιατί οι πολιτικές δεν είχαν γραφικότητα, οι ποινικές, για μένα τουλάχιστον -το μαντήλι, όλη η στάση-, ήταν κάτι εντελώς καινούριο.
Αυτό με τράβηξε πολύ...
Δεν ήταν δουλειά του εργαστηρίου, ήταν μια έκφραση με πολύ περιορισμένα υλικά και αυτό μάλιστα βγήκε και θετικό, δηλαδή να παλεύει κανείς με όσες δυνατότητες έχει. Ήθελα να έχω μπροστά μου μια δυσκολία, λίγα υλικά και πρέπει με αυτά να τα βγάλεις πέρα, το ξύλο και δύο χρώματα που είχα στη φυλακή, το πράσινο και το κόκκινο. Είχα κάποτε και το κίτρινο, δε θυμάμαι από πού.
Ήθελα να δείξω και μια αισιοδοξία, ήθελα και μια θετική άποψη της ζωής στα έργα μου...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
