Μέσα στην έννοια της λέξης Διαλογισμός κρύβεται μια πανανθρώπινη ανάγκη υπέρβασης των φαινομένων του νου. Έτσι, με την υπέρβαση αυτή, ο άνθρωπος προσπαθεί  να αντιληφθεί εκείνη την άναρχη ουσία, η οποία εμπεριέχει και εμπεριέχεται στα πάντα. Αν «σκίσετε» τη λέξη Διαλογισμός, θα αντικρίσετε τη δίψα του ανθρώπου για δημιουργία, γνώση, ισορροπία και ευδαιμονία. Θα αντικρίσετε μια ανάγκη από φόβο και ελπίδα που ωθεί τον άνθρωπο να χιμήξει μπροστά, για να υποτάξει το πρόσκαιρο, να νικήσει το θάνατο και να σμίξει με το αιώνιο.

Η μονογραφία αυτή τολμά να κάνει μικρές τομές στις πιο ουσιώδεις πλευρές που αφορούν το Διαλογισμό: η Συνειδητότητα που ονομάζεται Διαλογισμός, η σωματική αποθωράκιση, διαλογισμός και πνευματική αυτονομία, σκέψη και μη-σκέψη και ο Παρατηρητής ως δημιουργός τους, το «εδώ και τώρα», ο Παρατηρητής, οι επτά διαβαθμίσεις του διαλογισμού, το μονοπάτι του παράδοξου, φώτιση ή νοητικά τρικ;