Θα κατάφερνα ποτέ να κατανοήσω την ελληνικότητά σου; Και δεν εννοώ τα κιτρινισμένα μάρμαρα, ούτε τα τζιτζίκια μέσα στα κυπαρίσσια, ούτε καν την αστραφτερή γαλάζια θάλασσα, αφού τίποτε απ’ όλα αυτά, που εσύ τα απέρριπτες ως γραφικά, δεν σε όριζε ως Έλληνα. [...]
Χρησιμοποιούσες τη λέξη «αγνότητα», θα προσπαθούσες όμως ποτέ να ορίσεις την έννοια της αγνότητας; Όχι, και σίγουρα όχι για να την αναγάγεις σε δόγμα, κάτι που για σένα σήμαινε απλώς τυραννία. Χρησιμοποιούσες τη λέξη ως εξής: είναι αγνός, τα ζώα είναι αγνά, το άρωμα των λεμονανθών είναι αγνό, η γεύση του λεμονιού είναι αγνή, η λιακάδα είναι αγνή, η μουσική είναι αγνή, όπως επίσης και τα φιλιά είναι αγνά. Κι αυτή, η πλέον ακαθόριστη προϋπόθεση: η αγάπη, στην πιο φωτεινή της έκφανση, είναι αγνή.
"Η ιστορία ενός αγνού έρωτα", Lifo 24/5/2014, Θοδωρής Αντωνόπουλος
"Ο θρήνος του Ντέιβιντ Πλαντ για το χαμό τού Ελληνα εραστή του", Ελευθεροτυπία 28/5/2014, Σταυρούλα Παπασπύρου
