Ιδιαίτερη χαρά και αγαλλίαση μεγάλη αισθάνομαι που παραδίδονται στο φιλόμουσο κοινό αυτά τα εξαιρετικώς δυσεύρετα για μελέτη κείμενα, γιατί μόνον προς μελέτη και μάλιστα βαθυνουστάτη και εμβριθή είναι γραμμένα. Τη χαρά της έκδοσης επιπλέον επέτεινε η έρευνα, η οποία απέδειξε ότι από τα έργα αυτά, τα μαθήματα, που πραγματοποιήθηκαν στην Πάντειο Σχολή κατά το ακαδημαϊκό έτος 1937-1938, απουσίαζαν ακόμη και από τη βιβλιοθήκη αυτής της ίδιας της σχολής. Δεν τολμώ να αναφερθώ σε άλλες πιο οργανωμένες και δημόσιες...
Ο μεγάλος δάσκαλος σε ώριμη πλέον ηλικία και μεστός αγάπης για τα νειάτα και την επιστήμη, επιστρατεύοντας όλες τις λεπτές διανοητικές άμα και ερμηνευτικές δυνάμεις του, συγχρονίζει τις διδαχές του με τα τελευταία πνευματικά δημιουργήματα της επιστήμης. Επιγραμματικός όπως πάντα, αλλά ταυτόχρονα στοχαστικός εισάγει τους μαθητές, καλύτερα φίλους του, στο «ιερόν της γνώσεως μέλαθρον» προσδοκώντας την ανάταση του πνεύματος σε μία εποχή που κατά κόρον τα Πανεπιστήμια βάλτωνε ο άκρατος σχολαστικισμός και ο ανούσιος φορμαλισμός. Σποραδικά, αραιά και μοναχικά κάποιο φως έλαμπε για να επιβεβαιώνει τον κανόνα του τετριμμένου και του κοινότυπου. Ένας τέτοιος φάρος ο Νικόλαος Λούβαρις με το έργο του κοινωνικό και συγγραφικό, πολυσχιδές και ακτινοβόλο. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]