Το βιβλίο μιλάει για την αρχιτεκτονική –για κτήρια και για πό- λεις. Για τις αγωνίες, τις επιδιώξεις, τα επιτεύγματα των αν- θρώπων της, και για την υποδοχή του έργου τους. Το κάνει ανατρέχοντας στην ιστορία. Όμως, όπως και οποιαδήποτε άλλη αφήγηση, η εξιστόρηση αυτή είναι από τη φύση της άδικη. Γιατί αφήνει στο περιθώριο τα χιλιάδες κτήρια στα οποίο γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έζησαν, πέθαναν άνθρωποι. Μικρά διαμάντια, μνημεία ματαιοδοξίας ή απλώς συνηθισμένα, όλα ήταν προϊόντα κόπου και υποδοχείς ονείρων. Και γι’ αυτό και μόνο το λόγο δεν αξίζει η λήθη στην οποία τα ωθεί όλο και πιο βαθιά κάθε νέα αναφορά σε άλλα, ίσως λίγο πιο καλά, λίγο πιο σημαντικά, λίγο πιο διάσημα συγκαιρινά τους κτήρια. Με τη σκληρότητα και την αλαζονεία που είναι συνυφασμένες με δύναμή μας να επιλέγουμε, να θυμόμαστε και να ξεχνάμε, το βιβλίο αυτό κοιτάει το παρελθόν από την οπτική γωνία κάποιου που μέσα στη χαοτική πολυπλοκότητα του σύμπαντος των κτισμάτων ζητά να κατανοήσει το γιατί και το πώς χτίζουν οι άνθρωποι. Το παρελθόν καταδεικνύεται, αναπάντεχα, πολύ κοντινό. Ίσως αυτό να αποτελεί και την καλύτερη δικαίωση όσων αφιέρωσαν τον χρόνο και και τον ιδρώτα τους για να δημιουργήσουν, μέρα με τη μέρα, πέτρα με την πέτρα το περιβάλλον στο οποίο ζούμε εμείς σήμερα. Το βιβλίο αυτό είναι ένας οδηγός ανάγνωσης της αρχιτεκτονικής του χθες με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο. Γράφτηκε με την ελπίδα ότι θα παρακινήσει τον αναγνώστη να αναζητήσει άλλες απόψεις και να συμπληρώσει τις γνώσεις του ανατρέχοντας σε άλλα βιβλία και σε άλλες πηγές. Και να κοιτάξει για άλλη μια φορά γύρω του τη μαγεία του κόσμου που τον περιβάλλει. Από τον Πρόλογο του Συγγραφέα