Η `ηθική` και η `παιδεία` ως έννοιες, ως βιωματικές καταστάσεις, ως όραμα μιας κοινωνίας εντός των συνόρων ενός πολιτισμού, αλλά και μέρος του πανοράματος της παγκοσμιότητας βρίσκονται σε μια περιδίνηση της μετανεωτερικής σκέψης. Οι αλληλεπιδράσεις που υφίστανται σήμερα οι κοινωνίες του κόσμου μεταξύ τους είναι σημαντικές, όταν η τεχνολογική εξέλιξη δίνει στον άνθρωπο τα εργαλεία εκείνα, `κινητά και ακίνητα`, ώστε να μπουν καθημερινά νοοτροπίες και ήθη τους στο νου και στην ψυχή του. Γίνεται μια διπλή, ψυχικά, κινητικότητα εισερχομένων και εξερχόμενων μηνυμάτων κουλτούρας. Πολλές φορές, λόγω της επέλασης ετερόκλητων ιδεών, δοξασιών, αντιλήψεων και εμπειριών, ατομικών, αισθησιοκρατικών κ.ά., οι όροι αυτοί, ηθική και παιδεία, εκλαμβάνονται παρεξηγημένοι και ουτοπικοί. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]