Όπως ο ναύτης στα ξάρτια γλίστρησε πάνω στον τροπικό του Καρκίνου και στον τροπικό του Αιγόκερω
κι ήταν πολύ φυσικό που δεν μπορούσε να σταματήσει μπροστά μας στο ύψος ανθρώπου
αλλά μας κοίταζε όλους από το ύψος της πυγολαμπίδας ή από το ύψος του πεύκου
παίρνοντας βαθιά την ανάσα του στη δροσιά των άστρων ή στη σκόνη της γης.
Τον περιστοίχιζαν γυμνές γυναίκες με μπρούντζινα φύλλα αραποσυκιάς
σβησμένοι φανοστάτες ανεμίζοντας τους κηλιδωμένους επίδεσμους της μεγάλης πολιτείας
ασύμμετρα κορμιά γεννοβολώντας κενταύρους και αμαζόνες
σαν άγγιζαν τα μαλλιά τους το Γαλαξία.

Γιώργος Σεφέρης
απόσπασμα από το ποίημα «Les anges sont blancs», αφιερωμένο στον Χένρι Μίλερ

Διαβάστε και πάλι, και ξανά, κι ακόμα μια φορά τον Τροπικό του Καρκίνου και αφεθείτε στη δίνη ενός έργου που επηρέασε καταλυτικά τη λογοτεχνία αλλά και την ίδια τη ζωή – γιατί αν αξίζουν κάποια βιβλία είναι επειδή μας ωθούν να σκεφτούμε και να δράσουμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, να μιλήσουμε και να αγγίξουμε αλλιώτικα, πιο όμορφα, πιο γόνιμα, πιο παθιασμένα και πιο έλλογα απΆ ό,τι πριν από την ανάγνωσή τους.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης