Την ώρα που το τραπεζάκι της κουζίνας μάτωνε από δάκρυα χλιαρής φασολάδας, εκείνος τη ρώτησε `γιατί σταγόνες` κι εκείνη του απάντησε `γιατί είναι αρκετά τα υγρά του βιβλίου`.
Σάλια σαλιγκαριών. Ιδρώτες ανθρώπων. Καταιγίδες σε μάγουλα και σπέρμα σε χαρτί κουζίνας. Κλάματα πεπονιών. Μία βρύση που πότιζε στωικά έναν γεμάτο νεροχύτη. Το χάδι του χιονιού στο άψυχο άγαλμα. Τα μαλλιά της που έσταζαν κάθε που έβγαινε από το μπάνιο και καθόταν να γράψει. Το ζουμί από το δαγκωμένο μήλο του υπολογιστή. Το τραγούδι που άκουγε μανιωδώς, έως και είκοσι φορές το ίδιο βράδυ, πάντα με τη φωνή της Τζένης Βάνου παρόλο που κι άλλες το έχουν τραγουδήσει: `Σταγόνα - Σταγόνα`, δηλαδή σταγόνες.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
