Το ποίημα -ως κατεξοχήν έργο τέχνης- είναι ο προνομιακός τόπος του έρωτα. Δίχως την τέχνη, ο έρωτας δεν θα υπήρχε καν. Θα περιοριζόταν στην αναπαραγωγή. Τα έργα τέχνης και ιδίως τα ποιήματα μας μαθαίνουν να ερωτευόμαστε.
ΚΕΝΕΘ ΡΕΞΡΟΘ, `Ερωτικά τραγούδια της Μαρίτσικο`:
Όταν κάνω έρωτα μαζί σου
είναι σαν να πίνω θαλασσινό νερό.
Όσο περισσότερο πίνω τόσο περισσότερο διψώ.
Ώσπου δεν γίνεται πια να ξεδιψάσω
αν δεν πιω την θάλασσα όλη.
Έλα, όπως πάντα σιγά, απαλά
στη ρόδινη φωλιά της φωτιάς μου.
Έλα κι άστραψε μέσα στη νύχτα
τη βαθιά δασωμένη. [ . . .]