Όλα τα ποιήματα που ακολουθούν μετά από μια αυστηρή προσωπική επιλογή (μεταξύ των οποίων και τρία ανέκδοτα), είναι δημοσιευμένα και διάσπαρτα σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά την περίοδο 2005-2010. Αποφάσισα να τα στεγάσω σε μια ποιητική ενότητα παρά το ματαιόδοξο του σχετικού εγχειρήματος, περισσότερο από μια αίσθηση καθήκοντος ξέροντας ότι θα χαθούν και αυτά στην ομίχλη της λήθης `που κάθε βράδυ χτυπάει την πόρτα μας`, μαζί με τόσα άλλα που κατά καιρούς επιχειρούμε αλλά τις ώρες της γραφής τους λειτούργησαν κατευναστικά για τον αυτουργό τους.
Το ποίημα του μεγάλου πολωνού ποιητή Ταντέους Ρουζέβιτς που προτάσσεται, συνοψίζει, πιστεύω, αυτό το πικρό συμπέρασμα για όλα τα ποιητικά μας μορφώματα παρότι μας παρηγορούν και μας συντρέχουν προς στιγμήν.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]