Κατά τη διάρκεια των πρώτων Βυζαντινών χρόνων η αρχαία Ελληνική Παιδεία χρησιμοποιήθηκε κυρίως ως μέσον για να γίνει κατανοητή η ύπαρξη του Ιησού, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν για τους χριστιανούς το κέντρο του κόσμου. Σχετικά με την Επιστήμη των Μαθηματικών στο Βυζάντιο, γνωρίζουμε ότι παρατηρήθηκε πρόοδος και εξέλιξη ειδικά κατά τον 5ον, τον 6ον, τον 9ον, τον 10ον, τον 13ον και τον 14ον αιώνα. Επίσης είναι γνωστό ότι οι μαθηματικοί των πρώιμων βυζαντινών χρόνων ευρίσκονταν κατά κύριο λόγο στην Αλεξάνδρεια, όπου και παρήγαγαν σημαντικό έργο. Επί Ιουστινιανού δε, το κέντρο βάρους της όλης δραστηριότητας που σχετιζόταν με τα Μαθηματικά μετατοπίστηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Σημαντική ιστορική χρονολογία για την Επιστήμη αυτή θεωρείται ο 13ος αι. κατά τον οποίον διαχωρίζονται τα ‘ακαδημαϊκά’ από τα ‘εμπορικά’ ή ‘πρακτικά’ Μαθηματικά, τα οποία από τον 14ον αι. δεν διδάσκονταν πλέον στα Πανεπιστήμια, αλλά, λόγω της χρησιμότητάς τους στο ευρύτερο πλήθος του λαού, ευρίσκονταν σε συνεχή ανταγωνισμό με τα ακαδημαϊκά Μαθηματικά.

Το υπόλοιπο του 15ου αι. μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, ο 16ος, και μέρος του 17ου αι. χαρακτηρίζονται από την πλήρη ανυπαρξία της παιδείας στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα. Μέσα στον 17ον αι. αρχίζει σταδιακά η ανοδική πορεία, που συνδυάζεται με τη λειτουργία στοιχειωδών, μέσων, αλλά και ανωτέρου επιπέδου σχολείων. Ακόμα και τότε όμως απουσιάζουν από τα εκπαιδευτικά προγράμματα οι θετικές επιστήμες, οι οποίες κάνουν την εμφάνισή τους από τα μέσα του 18ου αι. και μετά.

Καθοριστικής σημασίας υπήρξε τότε ο ρόλος του Νικηφόρου Θεοτόκη, ο οποίος ήταν ο σύνδεσμος των παλαιοτέρων επιστημόνων λογίων με τους δασκάλους των νέων Φυσικών επιστημών της χρονικής περιόδου πριν την επανάσταση του 1821. Ο Θεοτόκης ήταν ο επιστήμων που ανέγραψε για πρώτη φορά στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα των σχολείων ως πρωτεύοντα μαθήματα τη Φυσική και τα Μαθηματικά.