...Μια φορά κι έναν καιρό ήταν σ` ένα πάρκο κάτι δέντρα και κάτι θάμνοι που αντιστάθηκαν ηρωικά στην `απόφαση` να κουρευτούν ομοιόμορφα ώστε να μοιάζουν μεταξύ τους. Με τη συμπαράσταση των ανθρώπων που τα αγαπούσαν και τα δέχονταν όπως τα είχε φτιάξει η φύση, διαφορετικά, και με τη συμπαράσταση κυρίως των παιδιών, κατάφεραν να κάνουν εκείνους που έπαιρναν τις `αποφάσεις` να καταλάβουν και να προτιμήσουν τη διαφορετικότητα απ` την ισοπέδωση.
Αν η τύχη είναι υπαρκτό ον, άνθρωπος ή θεότητα ή ξωτικό με ικανότητες μαγικές, είναι ένα θέμα που απασχόλησε και απασχολεί ακόμα πολλούς λαούς. Μη σας φανεί λοιπόν διόλου παράξενο που σε μια μικρή -τόση δα χώρα- όπως ήταν η Ηλουβία, υπήρχε ένα άγαλμα αφιερωμένο στην τύχη. Το άγαλμα αυτό το είχαν τοποθετήσει στο ψηλότερο σημείο της χώρας οι αρχαίοι πρόγονοι των Ηλουβίων, θέλοντας κάποτε να ευχαριστήσουν την τύχη τους που πίστεψαν πως τους βοήθησε να βγουν νικητές από μια φοβερή μάχη και ζωντανοί από έναν τρομερό λιμό.
Το έφτιαξαν, επίσης, όπως αναφερόταν στις γραφές που ανακαλύφτηκαν, και για να δελεάσουν την τύχη, να της υπενθυμίσουν κατά κάποιον τρόπο πως είχε καθήκον να τους βοηθάει και σε άλλες δύσκολες στιγμές, έτσι ώστε να μη μένει τίποτα στην... τύχη. Το άγαλμα αυτό ήταν όλο κι όλο ένα... αφτί. Ένα αφτί όμως τεράστιο, που ξεπερνούσε σε ύψος πέντε ψηλούς Ηλούβιους, ανεβασμένους ο ένας στην πλάτη του άλλου...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]