Το αίμα νερό: γίνεται; Οι δυο λέξεις που συνάπτονται εδώ, η καθεμιά με το δικό της ειδικό βάρος, και οι δυο μαζί με την υγρή τους ζωτικότητα, παραπέμπουν απευθείας στη νομοτέλεια της λαϊκής σοφίας: όχι, δεν γίνεται. Και ο Χάρης Βλαβιανός, ένας ποιητής στην ωριμότητά του, μας θυμίζει ότι η φύση του αληθινού δημιουργού ριζώνει στη διαρκή επιστροφή, στις εμμονές του, αλλά καρπίζει μόνο με την ποιητική επίνοια, ώστε, κάθε φορά που επιχειρείται η επιστροφή, να συντελείται με ανανεωμένους όρους ύφους και διευρυμένους ποιητικούς στόχους. Σ` ένα ποιητικό βιβλίο, λοιπόν, αυτοπροσδιοριζόμενο ως «μυθιστόρημα σε σαράντα πέντε πράξεις», συντίθεται μια μυθοπλασία του εαυτού, αλλά και μια επιτέλεση του ποιητικού εγώ: σταθερό θέμα το υποκείμενο, μέσο η ανασκαφή του προσωπικού, οικογενειακού τραύματος, στιγμιότυπα που αναδύονται με τους ελεύθερους συνειρμούς της μνήμης. Επιθυμία: αν όχι η συγχώρηση για ό,τι έχει πια παρέλθει, τουλάχιστον η λυτρωτική έκθεση· η απόφαση του ποιητή ν`αντικρίσει τα φαντάσματά του στον καθρέφτη, να τους απευθυνθεί, να παίξει μαζί τους και να τους επιστρέψει ως δώρο συμφιλίωσης ένα (σχεδόν σπαρακτικό) μειδίαμα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]