Απόκοσμη εσύ ξερολιθιά
και ανέραστη η ευφυΐα σου.
Μήτε το κύμα πρόκαμα για να νιώσω,
μήτε το αγέρι να ψηλαφίσω.
Διάβηκα νωθρός το γίγνεσθαι,
προσμένοντας ζωή αιώνια.
Περίφραξα το νου μου για τούτο.
Αψήφησα το αρχίνημά του.
Σαν τι άλλο;
Εχθρεύτηκα ίσως τη μόνη αλήθεια μου·
το ισότιμο της αταξίας.
Ασέλγησα στο πλήρωμά της
σα να `χει τέρμα η εσχατιά,
σα να `χει αύριο το τώρα.
Θα με λησμονήσουν μπορεί οι άχαροι,
μα θα σταθούν μαζί μου οι Θεοί.
Ομόδειπνος,
σαν πραγματικός,
Ελεύθερος.
