«Ο Κουρέας του Beaumarchais, από τη Σεβίλλη στην Πάτρα» Ουρανία Πολυκανδριώτη Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών:
Όταν, στα 1875, ο Πατρινός Χρήστος Πράτζικας δημοσίευσε τον Κουρέα των Πατρών, δηλαδή τη μετάφραση-παράφραση του Κουρέα της Σεβίλλης (1775) του γάλλου θεατρικού συγγραφέα Pierre-Augustin Caron de Beaumarchais, κατά πάσα πιθανότητα δεν υπήρχε άλλη προγενέστερη μετάφραση του έργου στα ελληνικά παρά μόνο μία, η οποία όμως είχε γίνει από τα Ιταλικά, από τον Ελευθέριο Δ. Ραφόπουλο και είχε δημοσιευθεί στην Κωνσταντινούπολη το 1870 και το 1871. Η μετάφραση αυτή είχε βασιστεί στα λιμπρέτα που είχε συγγράψει ο Ιταλός Cesare Sterbini (1784-1831) για την ομώνυμη όπερα (1816) του Gioacchino Rossini (1792-1868). Ο Beaumarchais ήταν συνεπώς εν πολλοίς άγνωστος στο ελληνικό κοινό, γεγονός που καθιστά τη μετάφραση του Πράτζικα πρωτοπόρα και το εγχείρημά του αρκετά τολμηρό. Σε αυτό συντείνουν τόσο η προκλητική πολιτική και κοινωνική κριτική του κειμένου όσο και ο προκλητικός βίος του ίδιου του συγγραφέα του.
Εμβληματική φυσιογνωμία του τέλους του παλαιού καθεστώτος και της προεπαναστατικής Γαλλίας, ο Pierre-Augustin Caron de Beaumarchais, φιλόδοξος, αμοραλιστής, πλούσιος αλλά χωρίς εξουσία, κοσμικός, θιασώτης της χαράς της ζωής και της επιδίωξης της επιτυχίας, μεσουράνησε στον δημόσιο χώρο τόσο με τα έργα του όσο και με τη ζωή του και σφράγισε τη θεατρική δημιουργία της εποχής με την τέχνη του και με τις ιδέες του. Στην εποχή του, άλλοι τον κατηγόρησαν για τις επαναστατικές του τάσεις, άλλοι, αντίθετα, τον επαίνεσαν για την περιφρόνησή του προς τους θεσμούς του παλαιού καθεστώτος, ενώ άλλοι δεν τον είδαν παρά σαν έναν άνθρωπο του λαού, που βγαίνοντας από το ρολογάδικο του πατέρα του έφτασε μέχρι να κερδίσει την εύνοια των θυγατέρων των Λουδοβίκων του 15ου και να παρεισφρήσει στη βασιλική αυλή. Άλλοι πάλι τον θεωρούσαν ικανότατο επιχειρηματία που πάνω απ` όλα φρόντιζε για την αύξηση της περιουσίας του.
Ο `κουρέας της Σεβίλλης`, κωμωδία σε πέντε πράξεις, γράφτηκε το 1772, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό στις 23 Φεβρουαρίου 1775 και σημείωσε παταγώδη αποτυχία. Τότε ο Beaumarchais ξαναδούλεψε το κείμενο, θυσίασε μία ολόκληρη πράξη και τελικά το έργο παρουσιάστηκε, αυτή τη φορά σε τέσσερις πράξεις και με μεγάλη επιτυχία. [...]
