Τα ποιήματα ανατρέχουν σε θεματικές περιοχές οικείες του Ηλία Τσέχου: μοναξιά, αίσθηση απώλειας αγαπημένων προσώπων, ανικανοποίητος έρωτας, αλλά και προσδοκία του έρωτα, ο ρόλος της ποίησης, ο πόνος και η οργή για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Ευδιάκριτη είναι και η παρουσία της προηγούμενης συλλογής "Νόμος αφιερώσεων" σ’αρκετά ποιήματα του, άλλοτε υπαινικτικά, άλλοτε ρητά εμφανίζεται ο τόπος μέσα στον οποίο κινείται και δημιουργεί το ποιητικό υποκείμενο με εμφανείς αναφορές και σε αυτοβιογραφικά στοχεία. Ο λόγος του αρηματικός (ελάχιστη χρήση ρημάτων) λυρικός και πληθωρικός. Ο Ηλίας Τσέχος διακονεί την ποίηση με πάθος και συνέπεια γι’αυτό και τονίζει: "και να ξεχάσω δεν μπορώ πως είμαι λέξη".
