Αντικείμενο του βιβλίου αυτού είναι η διεπιστημονική προσέγγιση των διασυνδέσεων μεταξύ λογοτεχνίας, ψυχανάλυσης και φιλοσοφίας, καθώς και η διερώτηση περί της φύσης και της λειτουργίας της γλώσσας, μέσα από την ιστορική αντιπαράθεση του Jacques Derrida με τον Jacques Lacan αναφορικά με το λακανικό σεμινάριο για το περίφημο διήγημα του Edgar Allan Poe `Το κλεμμένο γράμμα`. Η εν λόγω αντιπαράθεση καθόρισε την τύχη της σχέσης της αποδόμησης με τη λακανική θεωρία, απασχολώντας αστάθμητο αριθμό ψυχαναλυτών, φιλοσόφων, θεωρητικών της λογοτεχνίας, ακόμη και μαθηματικών. Η πρωτοτυπία της εδώ υιοθετούμενης προοπτικής συνίσταται στον εμπλουτισμό και την ανανέωση της ερμηνευτικής πρόσληψης της διαμάχης των δύο κορυφαίων στοχαστών με την παρεμβολή του μιντιο-τεχνολογικού παραδείγματος (Friedrich Kittler), με βάση το οποίο η έμφαση μετατοπίζεται από τους ρηματικούς στους τεχνο-επιστημονικούς όρους δυνατότητας του λακανικού λόγου, και δη ως τυφλό σημείο της ντερριντιανής κριτικής του Lacan και του επονομαζόμενου λακανικού `φαλλογοκεντρισμού`.
Πέραν της μείζονος προβληματικής σχετικά με τη διαφορά μεταξύ θεωρητικού (φιλοσοφικού ή/και ψυχαναλυτικού) και λογοτεχνικού λόγου, η παρούσα μελέτη πραγματεύεται ένα από τα πλέον κεντρικά θέματα που απασχόλησαν τη σύγχρονη σκέψη: εκείνο της σύλληψης της γλώσσας όχι ως απλού αναπαραστατικού ή εκφραστικού μέσου, αλλά ως διαπλαστικής δομής της υποκειμενικότητας η οποία καθορίζει την πραγματικότητα του υποκειμένου και την πρόσβασή του σε αυτήν. Εγγράφεται έτσι στη νεωτερική παράδοση κριτικής της μεταφυσικής, η οποία, μετά τη γλωσσική της στροφή, κορυφώνεται στις μέρες μας με τη μιντιο-τεχνολογική στροφή προς τη γλώσσα ως πληροφορία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]