`Τελευταίο πεζογράφημα του Κ. Χατζόπουλου είναι το μυθιστόρημα `Φθινόπωρο`, που κυκλοφόρησε το 1917. Για το έργο αυτό έχουν γραφτεί κι ειπωθεί πολλά. Κάτω από το `Φθινόπωρο`, με το `συμβολισμό` και την υψηλή τεχνοτροπία του, η αστική κριτική προσπάθησε να θάψει και ν` αρνηθεί το άλλο πεζογραφικό έργο του Κ. Χατζόπουλου.
Είναι αλήθεια ότι το έργο αυτό αποτελεί σημαντικό επίτευγμα της ελληνικής πεζογραφίας. Είναι όμως το ίδιο φανερή κι η ιδεολογική τοποθέτηση του συγγραφέα του. Πίσω από τη `μαγεία`, τη `γοητεία`, τη `μελαγχολία`, την `ποίηση` και τη δήθεν `αδυναμία να κατανοηθεί με τη λογική`, το `Φθινόπωρο` ενσαρκώνει την γκρίζα πραγματικότητα, την άνανθη, την άσκοπη, τη θρυμματισμένη ψυχική κατάσταση, την άδικη και παράλογη διάρθρωση της εκμεταλλευτικής κοινωνίας.`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]