Σε μια παγωμένη φάμπρικα σε προάστιο της Αθήνας βρήκαν απάγκιο τρεις `τύποι` του περιθωρίου. Ας τους πούμε μποέμ. Ο Ταπής, ο Στεγνός και ο Ρέστος.
Ο συγγραφέας, θιασώτης της διαλεκτικής, μέσα απ` τους διαλόγους των τριών αυτών χαρακτήρων προσπαθεί να δείξει τις αντιθέσεις στην έννοια της ζωής, ανάλογα με την οπτική γωνία που τη βλέπει ο καθένας.
Άλλοι να τη σνομπάρουν σαν περατζάδα και ένα `Απολύτως τίποτα`, με σίγουρη μόνο μια τεφροδόχο, και άλλοι άπληστοι, ακόρεστοι και αδίστακτοι να την κυνηγούν ακατάπαυστα σαν ευκαιρία πλούτου και χλιδής, γοητευμένοι από μια `φτιασιδωμένη πόρνη` εξειδικευμένη στη δημιουργία θυμάτων, θυσιάζοντας στο βωμό της κάθε έννοια τιμής, υπόληψης, αξιοπρέπειας και κοινωνικής καταξίωσής τους, με κατάληξη ή τη φθορά της υγείας τους, ή τα `βραχιολάκια`, τη διαπόμπευση και πίσω από τα κάγκελα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]