Οι γυναικείες μορφές στα ομηρικά έπη κινούν φανερά ή κρυφά τα νήματα στη ζωή των ανδρών και έχουν περισσότερη ελευθερία από τις γυναίκες των κλασικών χρόνων. Τα πορτρέτα τους συγκροτούνται από τα κύρια χαρακτηριστικά και τη δράση τους. Η Εκάβη είναι μια τραγική και υπερήφανη μάνα, ενώ ο θρήνος της για τον Έκτορα συγκλονίζει. Η Πηνελόπη παρουσιάζεται ως πιστή σύζυγος, καλή μάνα, άριστη οικονόμος του οίκου του Οδυσσέα, συνετή και ευφυής. Η Θέτις γνωρίζει ότι ο γιος της, ο Αχιλλέας, είναι ολιγόχρονος, αν βγει στη μάχη. Όμως, για να απαλύνει τον πόνο του, τρέχει στον θεό Ήφαιστο, που κατασκευάζει τα νέα όπλα του ήρωα σε μια νύχτα. Έτσι, τα δραματικά γεγονότα επιταχύνονται και η δράση οδηγείται από κορύφωση σε κορύφωση, παρασύροντας στο παιχνίδι της ζωής και του θανάτου τον Αχιλλέα και τον αναγνώστη. Η Ήρα έχει προβλήματα με τον πατριαρχικό και «ερωτύλο» σύζυγο της, τον Δία. Οπότε επινοεί δόλους, στήνει παγίδες και σκηνές ζηλοτυπίας και διεκδικεί τα δικαιώματά της ως αδελφή και ομόκλινή του. Ως Αργεία υποστηρίζει σταθερά τους Αχαιούς κατά των Τρωών, συνεργαζόμενη με τη θεά Αθηνά, που σταθερά είναι με το μέρος των Αχαιών. Οι πολεμικές σκηνές εναλλάσσονται με τις ειρηνικές και ανθρώπινες σκηνές, που εικονογραφούνται και αναδεικνύουν τον εξαίρετο ομηρικό ανθρωπισμό.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
