Οι κουρέλες είναι τα ταξίδια που δεν κάναμε, τα πρόσωπα και τα όνειρα που ξέφτισαν στο διάβα του χρόνου, οι ελπίδες που χάθηκαν παρασυρμένες από το αμείλικτο και αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Είναι η καταστροφική `αγάπη` μας για το περιβάλλον. Το συλλογικό που έγινε ατομικό. Το ποτάμι της ιστορίας μας έχει αιχμαλωτίσει και χωρίς οίκτο μας παρασέρνει σ` ένα αβέβαιο μέλλον. Μα, θα μου πείτε, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εμείς είμαστε σίγουροι για το μέλλον, γιατί είμαστε με τους νικητές. Και οι νικητές είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία.
Ναι, αλλά οι νικητές μπορεί να επαναπαυτούν πάνω στις δάφνες τους, όπως συνήθως γίνεται, και να γίνουν τελικά οι χειρότεροι εχθροί της. Μήπως η ιστορία τελικά γράφεται από τους ανώνυμους, τους καθημερινούς ανθρώπους, αυτούς που μόχθησαν και ονειρεύτηκαν έναν καλύτερο κόσμο και ναι μεν μπορεί να έχασαν τη μάχη αλλά στάθηκαν όρθιοι και με αξιοπρέπεια μπροστά στα γεγονότα και στον θάνατο;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]