Έκαστος σιτίζεται κατά την εικόνα αυτού και κατά την ιδέα αυτού. Από τη μια η τέχνη, με τη μορφή της, μας δίνει τη δυνατότητα να βλέπουμε, τον κόσμο και τη ζωή, μα και την ίδια την τέχνη, με νέους τρόπους. Από την άλλη, πολιτιστικά `αγαθά` και `δράσεις`, δηλαδή, η αέναη διακόσμηση της αφόρητης καθημερινότητας. Αυτή η διάκριση στερείται πολιτικού περιεχομένου;
Μετέωροι απομένουν οι εστέτ, μέσα στο διάβα του χρόνου. Κανείς δεν ταυτίζεται μαζί τους, παρά μόνο πρόσκαιρα και επιλεκτικά. Αλλά μόνο τα δικά τους έργα, ως σκέψεις, οι δικές τους πράξεις, ως λέξεις, η δικιά τους συντροφιά, ως πραγματικότητα, νοηματοδοτούν τη λαϊκότητα, αν και όποτε προκύπτει, ως αίτημα χειραφέτησης, των ανθρώπων και της τέχνης.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
