Ψηλά Τακούνια. Το όνειρο των κοριτσιών να βιαστούν να μεγαλώσουν για να φορέσουν τις γόβες των μαμάδων τους. Να λικνίζονται περπατώντας ρυθμικά στα καλντερίμια του νησιού τους, ψηλώνοντας μερικούς πόντους από τα τακούνια και την περηφάνια πως έγιναν πραγματικά θηλυκά.
Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι αληθινή και φωτογραφίζει τις συμμαθήτριές μου με τις οποίες μεγάλωσα στη Λευκάδα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.
Τα πρώτα τακούνια που δοκιμάσαμε ήταν εκείνα των μαμάδων μας, κι ορκιστήκαμε κρυφά πως εμείς για πάντα θα λικνιζόμαστε στις γόβες. Και καρφώσαμε ξύλινα τακούνια στις πλαστικές σαγιονάρες και πηγαινοερχόμασταν στη γειτονιά κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο, προκαλώντας τη μήνη των μεγάλων. Μόνο η Αθηνά αρνιόταν να φορέσει τα ψηλά τακούνια, γιατί ήταν ψηλή κι ένιωθε άχαρη προσθέτοντας κι άλλο ύψος στη ζωή της. Εκείνη έμεινε πεισματικά προσηλωμένη στα μοκασίνια της, κι ας προσπαθούσαμε να την παρασύρουμε στη ματαιότητα της ψηλοτάκουνης γόβας.
Η ζωή μάς σκόρπισε στα διάφορα σημεία του ορίζοντα, αλλά εμείς σμίγαμε πιστά τα καλοκαίρια και τους χειμώνες στο νησί, καταθέτοντας την αφοσίωσή μας η μια στην άλλη, μα πιότερο τις χίλιες δυο καταστάσεις που μας άλλαξαν και μας έστειλαν σε άλλους δρόμους, διαφορετικούς από εκείνους που είχαμε ονειρευτεί.
Γιατί η γυναικεία φιλία πρέπει να τιμηθεί ως το αποκορύφωμα της γυναικείας υπόστασης:
«Τελικά η φιλία των γυναικών γεννιέται τα χρόνια της ανιδιοτέλειας, φουντώνει με την άνθηση των ορμονών, υποσιτίζεται τον καιρό του έρωτα, ανασταίνεται μετά το γάμο, αναβιώνει με την ωριμότητα.
Δεν ξεχνιέται ποτέ, όπως το ποδήλατο και το κολύμπι!»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]