`Αναπολώντας τα σβησμένα αστέρια`:
Περπατώ σε απεγνωσμένες ξέρες
Μονάχα μείνανε δυο μέρες
Η μια για τη δίψα μας
Κι άλλη η αντοχή μας
Φάνηκες εύθυμη σαν τη γεύση του ωκεανού
Αεράκι άγνωστο, τοπίο αιχμάλωτο
Φωνή μέσα μου ψιθύρισε
Ορκισμένος τόπος για κραυγή
Μια κρύα μέρα σε γνώρισα
Σε άγγιξα, σε ένιωσα
Νυχτωμένη η αγάπη σου
Στα κουρέλια του μυαλού μου
Βύσσινο το στομάχι μου
Ρόδι τ` όνειρο μου
Φεύγω απ` το ξοφλημένο μονοπάτι σου
Να βρω το γυρισμό μου.
